Wesołe jest życie wieśniaka

Moje największe marzenie z lat młodości: zamieszkać w Wielkim Mieście (miał być bardziej jakiś Nowy Jork niż Stambuł), żeby już nie dojeżdżać podmiejską kolejką do centrum (choć w tyle głowy zawsze kołatała też wyspa z palmą).

Moja największa fantazja po ponad dekadzie życia w Wielkim Mieście (jednak Stambule, a nie Nowym Jorku): zdobyć się na miejski detoks i uciec pod wspomnianą palmę.

Moja największa obawa po ucieczce na wieś (czyli do 180 tys. miasta): paraliż od świeżego powietrza oraz atak paniki od braku rozrywek, kultury i sztuki. Okazuje się, że jeżdżące po mieście samochody dostarczają odpowiedniej do szczęścia ilości spalin, a taka ukulturalniona to ja znowu nie jestem, skoro byłam od lipca na jednym koncercie i kilku wernisażach (kiedyś bywało ich kilka na tydzień), zapominając zupełnie, że mam też do dyspozycji jedno kino.

Mimo tych problemów pierwszego świata jeszcze nie umarłam – przeczytałam za to kilka książek i zrobiłam wiele kilometrów spacerów. W czerwcu wracam w podskokach do słonej wody, najchętniej tej dookoła wyspy.

Szkoda, że jej klimat przypomina karaibski tylko kilka miesięcy w roku, zimą nokautując wiatrem, deszczem, niesympatycznie odczuwalną temperaturą powietrza i śniegiem-niespodzianką od święta. Nie po to emigrujemy do „ciepłych krajów”, żeby odśnieżać palmy w ogródku. Prawda?

To już dziewiąty miesiąc… Jesteśmy prawie na finiszu. Na początku było jak w raju – uderzenie hormonów szczęścia oraz słońca i witaminy D. Drugi trymestr przeszedł lekko i bezboleśnie dzięki zgromadzonej latem energii. Trzeci dał popalić, ale mamy już za sobą najgorsze. To najważniejsze – wiedzieć, że da się przeżyć podobny cykl w kolejnym roku. W kwietniu narodziny – wiosny oraz zasłużonej, zapracowanej i wyczekiwanej plebejskiej radości. Jak na proste, „wiejskie” życie przystało.

PS. Autorka przyznaje się, że odwiedziła Stambuł trzykrotnie i sączyła wino na wernisażach.