Palmy z betonu

Na złość

Izmir – miasto słońca i palm. Nie ma to jak odwiedzić je podczas dwudniowego załamania pogody – na prawie wyludnionych ulicach słychać sporadyczne westchnienia wróciła zima… – ledwie słyszalne przez zacinający deszcz i hulający wiatr. City break z koszmaru? Temperatura spadła co prawda z 21 do 12 stopi, ale nie dramatyzujmy: do meteorologicznego Armagedonu sporo jeszcze brakuje. Miasto nabrało za to ciekawych kolorów – wiatr przepędza chmury: czasem słońce, czasem deszcz, czasem wszystko naraz… z tęczą w tle.

Na szczęście

Jeszcze w drodze do Izmiru znalazłam banknot o nominale 5 lira, a był to dopiero radosnych przygód początek. Za promową przeprawę z Alsancak do Karşıyaka nie zapłaciłam wcale – zepsuł się automat, ochrona przepuściła mnie szarmancko przez bramkę doradzając brak zakupu biletu także w drodze powrotnej – zapłaciłabym wtedy trzykrotność podróży, poza tym nie jest mi potrzebna karta miejska. Wystarczy, że poproszę posiadacza biletu o przepuszczenie mnie w zamian za trzy liry – koszt jednej wodnej przeprawy. Zanim zastosowałam się do złotych rad pracowników przystani, nacieszyłam się spacerem po drugiej stronie zatoki – a była to radość do ostatniej suchej nitki. Gorący napój miał stanowić nagrodę za odważną wyprawę, a kawiarniana temperatura posłużyć za darmową suszarnię. Nie liczyłam na kolejny prezent od losu w postaci kawy – moja polska karta płatnicza została odrzucona, a obsługa odrzuciła… moją szczerą propozycję wycieczki do najbliższego bankomatu. Nie oponowałam zbyt natarczywie – zaczęłam za to wyżymać sprawnie płaszcz, podczas gdy rękawiczki suszyły się grzecznie na kaloryferze.

Wyglądałam już mniej jak bezdomny, gdy współpasażer kolejnego promu nie przyjął zapłaty za użyczenie karty miejskiej. Tak, to był mój szczęśliwy dzień. Nie zagrałam jednak w tureckiego lotka, a przyspieszyłam kroku, oczekując od losu następnych niespodzianek. Dopłynęłam do Konak, gdzie mimo pięknego słońca przywitało mnie arktyczne powietrze. Poratowałam swoje uszy spontanicznym zakupem taniej czapki w sklepie lokalnej sieci odzieżowej, otrzymując – a jakże! – „prezent” w postaci 20 lir (przy kolejnych zakupach wartych 50 – bo bez przesady…).

Właściciel rybnej restauracji na Kemeraltı Çarşısı zapomniał wliczyć do rachunku ceny za napój. Przyznałam się – a jakże! – słuchając rewelacji na temat tego, że do Polski nie potrzeba już wiz i że w związku z tym on z całą rodziną być może wybierze się do nas już latem… Nie śmiałam wyprowadzać go z błędu. Ryba była bez ości.

Na zdrowie

Pierwszego, wiosennego jeszcze wieczoru, miasto żyło imprezą. Prawdopodobnie taką do rana, czego nie sprawdziłam, kładąc się spać wcześniej niż wszyscy jego mieszkańcy, może nawet ci najbardziej leciwi. Wąskie, klimatyczne uliczki Alsancak przypominają atmosferą moje ulubione stambulskie, a ceny są jednak (jeszcze!) nieco bardziej życzliwe. Gdy o papierosa / drobne / zakup chusteczek poprosiła mnie kolejna mijana osoba, sentymentalna łezka zakręciła się w oku na wspomnienie Beyoğlu i okolic placu Taksim oraz tamtejszych lokalnych sprzedawców / wyłudzaczy. Tego się nie zapomina.

Na… rozmiar?

Miasto prezentuje się z pewnością inaczej wiosną, gdy kwitną kwiaty, zieleni się wokół i świeci błogie, wakacyjne słońce, a morska bryza lekko orzeźwia, nie urywając przy tym głowy… Zimowa aura i burzowe chmury nadały monumentalnemu centrum porażającej wielkości – olbrzymie palmy, pomniki, wieżowce… Poczułam się mrówką w betonowej dżungli, innej niż pokrętna, chaotyczna dżungla stambulska. Takiej poukładanej, monumentalnej, prostopadłej, z budującymi się na obrzeżach miasta mega osiedlami. Urokliwa Saat Kulesi (osmańska wieża będąca symbolem miasta) ginie w natłoku tego miejskiego przepychu…