Stambulskie fragmenty

Ze Stambułu nigdy nie wraca się w jednym kawałku. Coś tam zawsze zostaje, niech będzie patetycznie, że kawałek serca albo duszy. Nie są to, niestety, zbędne kilogramy, których po każdej kulinarnej uczcie raczej przybywa.

Z łatwością zostawić można portfel, nie tylko przez roztargnienie i raczej nie fanaberie kieszonkowca (choć oczywiście i takie przygody się zdarzają). Gdy przybywa zbędnych kilogramów, wprost proporcjonalnie ubywa jego zawartości, bo najlepsze jedzenie z najpiękniejszymi widokami ma swoją cenę.

Pieniądze to jednak nie wszystko – nawet najbogatsi mogą uzależnić się od Stambułu, a wtedy nie pomoże najdroższy detoks świata. Wszystkie inne miejsca wydają się nie dość ciekawe, niewystarczająco duże, mało skomplikowane, zbyt przewidywalne. Wszystko jest… niewystarczająco stambulskie. Wtedy dla Miasta Miast traci się głowę.

Stambuł jest jak fascynujący sen, którego nie da się wytłumaczyć. Żeby zrozumieć, trzeba go wyśnić: poczuć wszystkimi zmysłami, a potem bez końca analizować, bo podlega nieskończonej liczbie interpretacji. Ci na jawie przyglądają się podejrzliwie i z lekkim współczuciem, węsząc brak logiki i sensu.

Ale na co komu sens, skoro mamy Bosfor? I trochę bałaganu wokół, którego z każdym rokiem przybywa. Stracona dla Stambułu głowa jest w stanie ogarnąć i tolerować nawet te niechciane fragmenty.