Zimowa melancholia, letnie sentymenty

Morska woda karmi naszą skórę – składniki mineralne przenikają ją głęboko, działając kojąco i doskonale oczyszczając. Stymulują metabolizm, poprawiając ukrwienie i nawilżenie, stan włókien kolagenu oraz elastyny. Dzięki morzu młodniejemy więc nie tylko psychicznie, wypoczywając, ale też fizycznie – jego słona woda odejmuje lat, wzmacniając elastyczność skóry, wygładzając ją i zwyczajnie lecząc. Ma więc dobroczynny wpływ nie tylko na piękno, ale też zdrowie – zwłaszcza zimna kąpiel o poranku, która dodatkowo przyspiesza i tak już pobudzony pływaniem metabolizm.

Najlepiej poczuć jak ciepłe jest morze skacząc wcześniej do lodowatej rzeki. Gwałtowne zanurzenie się w niej powoduje wręcz fizyczny ból – skóra piecze, ale tylko przez krótki, ostry moment. Po chwili czujemy się sparaliżowani, odczuwając jednocześnie przyjemne mrowienie, które będzie nam towarzyszyć podczas całej wodnej przeprawy.

Płyniemy, a właściwie suniemy z wartkim nurtem, mijając kaczki, żółwie, niekiedy łódki pasażerskie – na te ostatnie lepiej uważać, choć rzeka jest na tyle szeroka, że pomieści wszystkich chętnych. Najlepiej wyjść na brzeg, gdy woda zwalnia na zakręcie, przy kolejnym pomoście. Można oczywiście dopłynąć aż do samego jej ujścia i znaleźć się w ciepłym Morzu Egejskim za jednym porządnym chluśnięciem. Opcja bezpieczniejsza zakłada asekuracyjne zakończenie wodnej zabawy tam, gdzie robią to tubylcy.

Na lądzie czujemy od razu kojące ciepło gorącego powietrza, jakby troskliwa ręka otuliła nas kaszmirowym kocem, chroniąc przed nieubłaganym przeziębieniem. Zanim dotrzemy do punktu wyjścia, czyli kolejnego skoku, skóra zdąży wyschnąć, a my będziemy wręcz marzyć o ponownym zanurzeniu w pozornie tylko wrogim nurcie.

Prawdziwe fale

Co zrobili ci przeszczęśliwi ludzie, którzy odważyli się zmienić swoje życie? – zaczynamy myśleć utartym schematem, obserwując uśmiechniętych plażowiczów. A może wszystko jest o wiele prostsze, niż nam się wydaje i to turyści, podobnie jak my? Są pewnie wśród nich urodzeni w nadmorskich miejscowościach, nam kojarzących się z rajem na ziemi. Inni dostali tu pracę albo pojechali za miłością lub przypadkiem, zwanym przez niektórych przeznaczeniem. Być może nie rozważali wcale metafizycznej przemiany, nie podejmowali życiowych decyzji z serii być albo nie być i wszystkie te wielkie słowa są zwyczajnie na wyrost?

Mam słabość do metropolii, a jednak wizualizując przyszłość widzę w niej zawsze wybrzeże: błękit wody w towarzystwie palm, które rysowałam chętnie jako dziecko. Nie pamiętam, kiedy nauczyłam się pływać, chyba zanim zdążyłam przestraszyć się żywiołu, zwyczajnie uznając go za swoje naturalne środowisko. Każdego roku jeździłam nad Bałtyk. Mieszkałam nad rzeką, ale dopiero Wielka Woda zrobiła na mnie adekwatne Wielkie Wrażenie. Teraz nie wyobrażam sobie takiej kąpieli z uwagi na temperaturę, wtedy rzucałam się na zimne fale nawet w czasie deszczu.

A potem zobaczyłam morza inne, południowe, cieplejsze, coraz bardziej niebieskie. Wracając z wakacji odczuwałam zawsze niemal fizyczny ból, jakby ktoś brutalnie wyrywał mnie z korzeniami i kazał przymusowo emigrować z domu. Nie chodziło wcale o powrót do codzienności, szkołę czy pracę. W takich momentach chętnie zostałabym choćby kelnerką w pierwszej lepszej kawiarni i harowała w pocie czoła za minimalną pensję, byle tylko na greckiej wyspie lub w bardziej egzotycznych okolicznościach przyrody. Randki na tle gorących, pomarańczowych zachodów słońca prezentują się w końcu bardziej wykwintnie i zostają podrasowane przez żądny piękna umysł do wspomnień z serii doskonałych.

A gdyby tak przenieść tą wakacyjną otoczkę i przełożyć ją na całe nasze życie? Może uda się  wtedy dokonać pozornie niemożliwego – zakochać w naszej codzienności, której stanie się bliżej do atmosfery letniego romansu? Łatwo mówić, trudniej zrobić, gdy nawet nad Morze Egejskie nadciągają zimowe deszcze, ulewy, zawieje i zamieci... Trzymajmy się ciepło w 2019!