Stambulsko-ekspatowych stosunków towarzyskich odmiana przez przypadki, czyli wpis wielce niepoważny

"Myślę, że jest tu doprawdy pięknie" - napis w toalecie jednego z popularnych barów na Taksimie, chętnie odwiedzanego przez ekspatów

MIANOWNIK

Kto? Ekspaci.

Co (robią)? Szukają.

DOPEŁNIACZ

Kogo?

Bratniej duszy.

Cierpliwego słuchacza ekspatowych wynurzeń, zrzędzeń i narzekań.

Partnera atrakcyjnego fizycznie i/lub intelektualnie (niepotrzebne skreślić).

Czego?

Motylków w brzuchu.

Ukojenia skołatanych nerwów.

Rozrywki na sobotni wieczór.

CELOWNIK

Komu? Każdemu (kto ośmieli się wyjść do ludzi).

Czemu? Bo Stambuł wyciąga z domu

oraz

wciąga w wir aktywności i rozrywek wszelkiej maści.

BIERNIK

Kogo? Wrobić w płacenie rachunku.

Co? (zamówić) Spaghetti z homarem w restauracji 360.

Podwójną porcję.

Jako przystawkę.

NARZĘDNIK

Z kim (się wychodzi?) Z towarzyszami stambulskiej doli i niedoli.

Z czym? (do ludzi?) Przeważnie z tą samą nudną gadką na temat „tymczasowego” bezrobocia, tudzież (równie, jeśli nie bardziej nudnej) posady nauczyciela języka angielskiego.

MIEJSCOWNIK

O kim? O czym? (się rozmawia):

Ze świeżynkami: o pięknie zachodu słońca nad Bosforem, Wielkim Bazarze, Błękitnym Meczecie. Oraz nauce języka angielskiego.

Z ekspatami zaprawionymi w boju: o tym, jak unikać świeżynek. Oraz rozmów na temat nauki języka angielskiego.

Łamanym tureckim lub nieco mniej kaleczonym (w zależności od nacji) angielskim.

O (ooo…!) czyli tak zwany wołacz

Randka w ciemno

oraz

Nie-randka, która, dziwnym zbiegiem okoliczności / mocą Tureckiego Przeznaczenia, okazała się randką.

Ze skutkiem równie niepożądanym.